Пристап до првиот дел од текстот
Капитализмот создава се повеќе вакви луѓе секој ден – потребата да се намалат трошоците за производство со цел да се максимизира профитот ги наведува капиталистите да инвестираат во технологија за заштеда на работна сила која ја зголемува продуктивната ефикасност додека го намалува бројот на работници потребни за производство на иста количина на вредност. Како последица на тоа, сè повеќе работници не можат профитабилно да се интегрираат во продуктивната економија – тие би биле непотребно трошење на вкупната стапка на профит, која веќе опаѓа бидејќи, со намалување на количината на човечки труд вклучен во производниот процес, паѓа и количината на акумулираниот капитал, токму затоа што капиталот се акумулира не само со продажба на производи, туку и со плаќање на работниците помалку од вредноста на нивниот труд. Ова е уште еден парадокс на капитализмот – количината на човечки труд постојано се намалува со технологии и техники за заштеда на работна сила во обид да се максимизираат профитните маргини и да се намалат трошоците за производство, но колку помалку човечкиот труд е вклучен во производниот процес, толку е потешко е всушност да се произведе вредност, а со тоа и капитал.
Последица на ова е пролиферацијата на она што теоретичарите го нарекоа вишок на население, односно класа која структурно не може да се интегрира во производството на вредност. Империјализмот служи за неутрализирање на овој проблем со одредување лабави географски граници – производството на вредност се одвива на глобалниот југ, додека неговата реализација, преку цела економска структура која директно не произведува вредност, но без која не може да се реализира или преведе во капитал, е центриран во империјалистичките метрополи. Ова резултира со целосен пресврт – оние кои не можат да се интегрираат во продуктивната економија се принудени да бараат стабилни приходи на други места – миграција, регионални блокови, покраински војни и воени интервенции како последица на дејствата на одредени фигури од Глобалниот Југ да ја реализираат вредноста што ја произведуваат во своите земји, и од страна на империјалистите да го спречат тоа за да го заштитат своето глобално економско владеење.
Но, противречноста останува, бидејќи таа се создава не на некој посебен начин на кој капитализмот би можел да се манифестира, туку во природата на самиот капитализам – потребата, од една страна, да се намалат колку што е можно трошоците на производството со намалување на трошоците за трудот со цел да се максимизира профитот, додека од друга страна неизбежната улога на човечкиот труд во производството на вредност, производството на капитал, на прво место, улога која не може целосно да се замени со технологијата (да се произведе капитал, е неопходно не само да се плати некого, туку и да се плати недоволно – без човечки труд да плати помалку од вредноста што ја произведува, не може да се извлече профит од производниот процес; оттука, производството никогаш не може да биде целосно автоматизирано, бидејќи производниот процес без работна сила трошоците не можат да доведат до акумулација на капитал – ропството, на крајот на краиштата, не беше укинато од морални причини, туку затоа што неговиот недостаток на компаративна профитабилност, неговиот неуспех да генерира течен, циркулирачки капитал, значеше дека не може да се натпреварува со капиталистичкото производство).
И сега ќе речете, каква врска има сето ова со културата или хегемонијата?
Како анти-класен, пролетаријатот не е интересна група или идентитет. Пролетаријатот нема позитивен идентитет што го поставува како одредена формација; се дефинира само и исклучиво со она што му недостига – имот, општествен статус, политичкa потпора и слично. Така, пролетерската политика е суштински различна од идентитетската политика. За разлика од идентитетските групи, кои се дефинирани со одредени дефинитивни карактеристики (раса, пол, националност, сексуална ориентација итн.), пролетаријатот не може да се наметнува како таков по свои услови, бидејќи нема што да тврди, нема свои услови.
Без ова разбирање, кога „пролетер“ станува идентитет сам по себе дефиниран со наводни позитивни карактеристики како физичка работа или одредена трговија, ситуацијата скицирана погоре резултира – „работничката класа“ се институционализира и станува дел од постоечката општествена структура, а не неговата антитеза. Оттаму, пролетаријатот не може да се наметнува себеси, освен во форма на контрадикција во рамките на другите борби, што ги прави овие борби нередуцирани за себе. Како пример, земете го афро-американското население во САД. Од една страна, за разлика од пред 60 години, црнците се признати како дел од Америка – има голем број на почитувани познати личности, препознатливи јавни и политички личности, организирани и заштитени групи на интерес, законски права итн. Сликата на црниот човек во јавната свест на белата популација повеќе не е ограничена ниту на карикатура: црнец е граѓанин, дел од заедница, која и самата е дел од САД и мора да се третира како таква. Од друга страна, насилствата врз црното население, од рацете на полицијата, судовите, работодавците, вонправните групи и белите расисти, и натаму останува неконтролирано, црнците сè уште доживуваат масовна дискриминација, а животните исходи се полоши од оние на белците во речиси секоја домен. Либералниот дискурс не би го сметал ова како ништо повеќе од доказ за потребата од понатамошен напредок, додека радикалите го гледаат како доказ дека на фундаментално ниво белата надмоќ останува цврсто на своето место. Последното тврдење е поточно од првото, но зошто? Зошто, додека црнец во голема мера стана граѓанин, тој останува под чизмата на белата надмоќ? Можеме само да заклучиме дека борбата на црнците против белата надмоќ сама по себе не може да се сведе на црниот – или белиот – идентитет. Класата интервенира, си го прави своето.
И покрај напредокот постигнат во индивидуалните права на црнците, во отворањето на законските права и социјалните можности за црните поединци, црното население сè уште се наоѓа себеси колективно спротивставено на социјалната структура организирана околу концептот на „институционална белина“, кој не мора да биде поставен исклучиво од бели поединци. Оттука, зошто зголемувањето на бројот на црни судии, политичари, полицајци, итн. од најславните денови на движењето за граѓански права, само по себе не ја елиминира структурната надмоќ на белата боја. Според тоа, на крајот ја наоѓаме противречноста помеѓу организираната капиталистичка социјална формација и празнината во нејзиниот центар. Борбата на црнците против белата надмоќ не може да се сведе само на идентитет; напротив, тоа е примарниот механизам преку кој се одвива контрадикцијата помеѓу капиталистичкото општество и пролетаријатот како антикласа во Соединетите Американски Држави, затоа што ниту еден степен на напредок во областа на индивидуалните права никогаш дефинитивно нема да го реши проблемот.
Така, противречноста меѓу пролетаријатот и капиталот станува манифестирана – не во гола смисла како борба меѓу работниците и работодавачите (ова може да се случи исто така, но дали одредена индустриска акција во империјалистичките земји всушност претставува манифестација на класата, борбата мора внимателно да се анализира од случај до случај), но како термини под кои се води секоја друга борба, како параметри кои им даваат форма и релевантност надвор од опсегот на нивните очигледни барања или ограничувања. Со други зборови, контрадикторноста меѓу пролетаријатот и капиталот е крајната точка, единствената борба која не може да се реши во контекст на капиталистичкото општество, не може да се кооптира или да се реши освен со фундаментално преуредување на начинот на кој општеството е организирано на најосновно ниво, без разлика колку отстапки се дадени, реформи се иницираат или барања се усогласуваат. Како таква, оваа контрадикторност навлегува во секоја друга борба и ги носи надвор од себе, ги дели, ги раскинува меѓу таборот кој бара поповолно сместување во постојниот поредок (либералот) и таборот кој ја препознава крајната природа на борбата, како непомирлив со овој поредок (радикалот).
Според тоа, пролетерската политика е политика на безусловна солидарност против нормативните структури на општествена структура која преовладува. Тоа е основата за единството на секоја борба, начинот на кој пролетеријатот ги надминува своите ограничувања и се впушта во движење кон вистинска, трајна промена, која ја препознава непомирливоста на секоја борба за колективно ослободување (наспроти поголемите индивидуални права) со социјалната моќ на капиталот. Капиталистите владеат преку буржоаската хегемонија, врзувањето на секоја класа и група за овековечување на буржоаската моќ и структурите што таа ги произведува. Тие ќе бидат соборени само од контра-хегемонија – движење засновано на признавањето дека ги атомизира индивидуалните права, било за посебни луѓе или за посебни групи, никогаш нема да доведе до колективна еманципација од нормализираната репресија на профитниот императив и поделбата на општествениот труд што тој го создава. Теренот што ќе ја овозможи вистинската слобода – за хендикепираните, за колонизираните, за ЛГБТ, за сиромашните, за невработените, за професорот, за студентот, за малиот бизнисмен што се бори и за сите останати – не може да се спреми преку изолираното движење на која било од овие групи и никогаш нема да се реализира без разлика колку од нивните поединечни членови ќе се најдат на телевизија, на собири или во Парламентите.
Сè додека капиталот, само-експанзирачкото богатство продолжува да го организира целото општество околу сопствената репродукција, тој ќе продолжи да ги репродуцира условите што водат до дискриминација, обесправување и одземање на сопственоста. Додека поединците може да дојдат до повеќе можности отворени за нив, нивното зграпчување ќе бара сè покрвава војна меѓу поединците додека популациите сè подлабоко паѓаат во мелницата за месо на немилосрдната логика на одземање на капиталистичката контрадикција.
Затоа, работата на радикалите е да ги обединат борбите, да ги поддржуваат причините на секој, каде и да е, кој и да страда од дискриминација, угнетување и одземање. Трпеливо да ја објаснуваат врската меѓу нив и основната капиталистичка контрадикција, непрестајно да се залагаат за нивно здружување со секоја друга класа. раса, пол, нација и група, смачкани од капиталистичката логика. Ова, и само ова, е пролетерска политика – солидарност во движењето против капиталистите на секој фронт.
