Руската револуција од 1917 година ја раскина структурата на човечката историја на два дела [1]. Се роди нов вид на држава без преседан. Политичка партија со вооружено крило која во годините што следеа ќе победи во граѓанска војна против вооружените сили на вековната феудална монархија и странска интервенција од 14 нации (вклучувајќи ги САД, Велика Британија, Германија, Франција и Јапонија), ја одврати најголемата финансиска криза во човечката историја додека го индустријализираше за 10 години она што Британија го постигна за 100, само за да се подготви да ја победи најголемата копнена инвазија во човечката историја во име на нацистичките империјалисти. Импликацијата на овој последен детал беше реконфигурацијата на глобалното владеење со ново нишало на моќ што почнува да се лула наваму и назад од социјалистичкиот исток кон капиталистичкиот запад.
Преговори се одржаа меѓу победничките сојузнички сили. Оној што ќе заврши со, што до тој момент беше, навидум бескрајна низа геноциди без барање правда меѓу секој од нив, без судски опомени до одговорните и без репарации направени на жртвите. Првата сојузничка сила која побара нацистите да бидат судени пред да биде покренато какво било обвинение беше Советскиот Сојуз, како одговор на притисоците на САД и Велика Британија да се стрела нацистичкото раководство на полигонот без фер судење [2].
Сојузничките сили кои, на крајот на војната, ги создадоа ОН и другите мултилатерални организации, продолжија со воспоставување на меѓународен правен систем за да се спречат какви било идни истребувања на народите од страна на државните сили [3], додека во исто време, воспоставија светската економија да биде управувана од американскиот долар како нејзина резервна валута и, следствено, проширување на досегот на Светската банка и Меѓународниот монетарен фонд на нови хоризонти. Единствениот пол на моќта беше колонијалистичка Европа, во 1939 година беше десеткуван до 1945 година, со два нови полови во подем, Соединетите Американски Држави, со нивната економија сега обновена поради задолжувањето на Европа, и СССР, со досегот на својата сфера на влијание сега почнувајќи да се шири во остатокот од Источна Европа и самодоволно обновувајќи ја својата индустрија и инфраструктура изгубени за време на војната.
Како што знаеме, во 1945 година, исто така, се случи ослободување на Индокина од Јапонците по пат на национално-ослободителна војна. По победата на Августовската револуција, беше основана Демократска Република Виетнам и набргу потоа започна нападот од француските колонијалисти кои сакаа да ги вратат своите изгубени колонии со употреба на бомби и напалм оган. По неуспехот на Французите, САД почувствуваа потреба сами да интервенираат.
Во Виетнам, гледаме како една од првите инспирации од СССР се остварува надвор од нејзините граници. Концептот на „народна војна“ беше инспириран од изборот на Сталин да користи конвенционална Црвена армија и, паралелно, неконвенционални герилски сили познати како партизани [4]. Во дијалектичката тактика на војната, линијата на фронтот требаше да биде воспоставена од страна на отпорна сила со технички и технолошки капацитет што државата може да ги обезбеди, додека длабоко зад непријателските линии, напаѓајќи од задната страна, ќе најдеме сила што ќе се заснова на нејзината способност да патува долго и да се повлекува со голема брзина, да се крие од очите или да се прикраде до непријателот со ненадејни напади во најдлабоките ноќи.
Која беше поентата на оваа тактика? Да се уништи и да се врати секое парче муниција, машинерија и работна сила на располагање на непријателот, да се саботира при примена на големи загуби на фронтот и на крајот да се направи војната премногу скапа за непријателот да продолжи да ја води. Скапо во странство, но и дома.
Лево – герила нерегуларна војска, партизани кои на себе го имале само најпотребното за брзо движење;
Десно – Виетнамска народна армија
Два конфликти кои беа современи на виетнамската револуција беа кинеската и корејската револуција. Овие две револуции беа обележани со нивното братство како соседни нации, при што кинеската револуција успеа, и подоцна испрати зајакнати доброволни трупи да се борат против вооружените сили на САД во Корејската војна.
Кинеската револуција беше една од големите политички импликации како втора голема земја која беше целосно ослободена од марксистичко-ленинистичка партија со вооружено крило. Борејќи се против значајните шанси, по еден век европско полуколонијално понижување, Комунистичката партија на Кина успеа да ја врати земјата назад во обединет фронт од геноцидните јапонски империјалисти, а подоцна и од националистичката партија Куоминтанг, поддржана од САД, предводена од Чианг- Каи Шек.
Со Корејската војна, видовме уште едно повторување на пост-нацистички геноцид во Југоисточна Азија, помалку од 10 години по вистинскиот нацистички геноцид. Бројот на смртни случаи во Југоисточна Азија и Пацификот во текот на овој период беше абнормален, вклучувајќи ги и борбите против јапонските, европските и американските агресори. Таква беше и издржливоста и високо идеолошката и доктриналната природа на овие револуции. Оваа последна точка е она што ги истакнува нивните успеси. Во Виетнам, мислата на Хо Ши Мин, во Кина, мислата на Мао Це Тунг и во Кореја, идејата Џуче ќе дојде да го револуционизира начинот на размислување на селаните и пролетерите преку политичко образование и формирање кадри, и на крајот, по пат на самоодбрана. Преседанот што го направија овие револуции, овој пат, беше дека методологијата и дисциплината на марксизам-ленинизмот можеше да се примени во контекстите и условите на земјите од Третиот свет, бидејќи овие нации не беа вклучени во Варшавскиот пакт.
Со изведувањето на комунистичките револуции од Третиот свет во Југоисточна Азија, проследено со смртта на Јосиф Сталин и преземањето на власта од Никита Хрушчов, сега требаше да се забележи разлика помеѓу овие две крајности, која беше позната како Кинеско-советскиот раскол. Десетгодишен или толку долг процес во кој комунистичкиот табор се распадна на меѓународно ниво. Сега, проревизионистичките партии на СССР ширум светот ќе бидат поделени со нови маоистички, про-вооружени борбени фракции (наспроти хрушчовата анти-вооружена борба). Разликата овде би била изборот помеѓу приврзаност и неврзаност, а овој раскол би влијаел и на некомунистичката политичка средина за левицата воопшто.
Надворешната политика на СССР би се состоела од испраќање трактори, тенкови и АК-47 во новите револуционерни и ослободителни борби низ Третиот свет, а неврзаните комунистички држави кои биле поблиску до политиката на неинтервенција, таков пример е Народна Република Кина под Мао, а подоцна и под Денг Ксијаопинг.
Синџирот на настани што се случуваат во Африка, паралелно, исто така ќе ја обликуваат историјата на Третиот свет. Сега африканските нации самите ќе почнат да преземаат борби за ослободување, против нивните европски колонијалистички противници кои опаѓаат. Војни за независност преземени со солидарност и од политичкиот камп на Вториот и од Третиот свет, борејќи се против окупацијата и апартхејдот со цевката од пиштолот. Бидејќи овие борби беа силно испреплетени со оние на братските колонијализирани нации од Југоисточна Азија, ќе следуваше силно влијание во однос на политичката доктрина, особено во нациите на Мозамбик, Гвинеја Бисау, Ангола и Зелено’ртски Острови.
Она што го видовме како подем во Азија, Африка и Латинска Америка, исто така, ќе биде прогресивно, ќе се појават буржоаски демократски режими, исто така со цели на политички суверенитет, економска независност и социјална правда, но без склоност да се усогласат или со социјалистите или со империјалистичките кампови [5]. Овие неутрални администрации настанаа или со гласање или со куршум, од кои многу, како и социјалистичкиот неврзан табор, ќе бидат предмет на странска интервенција во име на империјалистите, додека, од време на време, ја немаа потребната поддршка од социјалистичкиот камп за да ја задржат својата моќ. Вториот демократски мандат на претседателот генерал-полковник Хуан Д. Перон во Аргентина [6], Јакобо Арбенз во Гватемала, Мохамед Мосадег во Иран, полковник Муамар Гадафи во Либија, Сукарно во Индонезија, Гамел Абдул Насер во Египет [7] и Кваме Нкрумах во Гана, наведени како неколку примери.
Во 1959 година, победата на вооружената борба сега беше постигната во малата островска држава Куба. Но, овој пат, вооружената борба немаше да биде експлицитно марксистичка сè додека не се реализира нејзината победа против бруталната воена диктатура на Фулгенсио Батиста и очигледната потреба да се избере, како нова револуционерна влада, меѓу САД и СССР како сојузник. При изборот на СССР за свој главен сојузник, Куба беше окована во козависност според која ќе добие високи количини на капитал од прескапување на нивниот извоз на шеќер [8] и ниски трошоци за увоз од Советскиот Сојуз. И во исто време, претстојниот колапс на СССР околу 40 или нешто години подоцна ќе влијае на Куба, особено што набргу по инвазијата на Заливот на свињите, таа ќе го прогласи „социјалистичкиот карактер на Кубанската револуција“ и ќе има наметната блокада до денес.
Кубанската револуција беше, како што би рекол Мао, мала искра што ќе запали голем оган во преријата во Америка. Инспирирани од Фидел, Че и Камило, ќе се отворат нови вооружени борби низ јужниот потконтинент, заедно со револуционерните политички линии воспоставени од организациите во Северна Америка, исто така, како Партијата на Црниот Пантер. Но, она што особено го имаа овие револуционерни обиди инспирирани од Куба беше силната критика на ревизионистичкиот СССР, додека комунистичките партии придружувани на него сега ја придружуваа 4-та интернационала во поддршката само на демократскиот пат кон социјализмот и ја повлекуваа својата поддршка од вооружените борби. (Бразил, Боливија, Аргентина, итн.) во вториот дел од 1960-тите.
Сега ќе дојде имплементација на контраразузнавачки програми, или „теорија на модерна војна“ или „револуционерна војна“, како што терминот беше измислен од Французите во Алжир [9]. Наскоро, „комунистичката закана“ или „црвената закана“ ќе ги опфати оние кои се бореа надвор од социјалистичкиот табор и сега се користи широкиот термин „субверзиви“. Веќе немаше конвенционална, отворена светска војна меѓу глобалните суперсили, на една земја против друга. Ова сега се претвори во глобален конфликт против глобалната комунистичка закана. Секој граѓанин беше можна закана за националната безбедност. Секој град беше можна база на бунтовниците. Техниките на мачење беа усовршени и предавани низ Америка, а методот на принудно исчезнување беше воведен како нова стратегија на војната – онаа на државниот тероризам.
Децениите пред колапсот на Вториот свет во 1990-тите дојде до пораз на револуционерните проекти, експлицитно марксистички или не, речиси целосно низ тогашниот Трет свет (со исклучок на Никарагва). Само во веќе воспоставените неврзани комунистички нации, како Кина, а подоцна и Виетнам, ќе го видиме значајното идеолошко и доктринарно подмладување неопходно за надминување на советскиот државен капиталистички проект со спроведување на контролиран приватен сектор и силен јавен сектор, отворена кражба на технологијата преку аутсорсинг на работната сила од Првиот свет и суперпроизводството на поевтини, и евентуално, поквалитетни производи, заедно со обидите за регионална и меѓународна економска интеграција преку неинтервенционистички политики, повторно би се спротивставиле на хегемонијата на Западот, по години историски застој.
Советскиот Сојуз постигна нуклеарна превласт за краток период во 60-тите/70-тите против САД, но никогаш не дојде блиску да ја надмине како економска суперсила. Растејќи до граница и подоцна смалувајќи се во големина, СССР набрзо заостана во трката, губејќи ја Студената војна, бидејќи сега беше премногу скапо да се одржи потера за оружје под сè позаострените принудни санкции. Во другите вести, од 2024 година знаеме дека Кина сега е најголемата и единствена продуктивна суперсила во светот [10]. Земјите од БРИКС+ имаат постојано растечка економска предност во однос на американскиот долар, тргувајќи се повеќе и повеќе со своите национални валути меѓусебно и полека ги интегрираат земјите што не се членки на БРИКС+ во овој систем, додека се борат да создадат сфера на влијание што се проектира да ја предизвика извршната контрола на САД врз ОН, Светската банка, ММФ и СТО [11].
Извори
[1] Michael Parenti, Lecture, “US Interventionism, the Third World, & the USSR” (April 5th 1986) Michael Parenti
[2] Article, Beth Van Schaack, Setting the record straight on the Soviets at Nuremberg, warontherocks.com (2020)
[3] Article 6C of the London Charter of the International Military Tribunal (1945)
[4] Vo Nguyen Giap, Escritos Militares, Cienflores, (2014) p. 132–133
[5] Juan Perón, Conducción política, Escuela Superior Peronista (1951) p.31–68
[6] John William Cooke, Apuntes para la militancia, Cabecita Negra (1964, 2019) p.41–54
[7] Michael Parenti, Against Empire, City Lights Books (2001) p.41–42
[8] Michael Parenti, The Face of Imperialism, Routledge (2011) p. 117
[9] David Galula, Counterinsurgency Warfare: Theory and Practice, Praeger Security International (1964, 2006)
[10] Richard Baldwin, China is the world’s sole manufacturing superpower: A line sketch of the rise, cepr.org (2024)
[11] Niu Haibin, BRICS in Global Governance: A Progressive Force?, FES New York (2012)
