Мултиполарноста и Америка. Од: Карлос Л. Гаридо.
„Постепеното распаѓање, кое го остави непроменето лицето на целината, е прекинато од сончев зрак кој, во еден момент, ги осветлува цртите на новиот свет.“ пишува германскиот филозоф Г. В. Ф. Хегел во својата книга „Феноменологија на духот“. Тој ги опишува точките каде, по интензивирањето на противречностите во целините или тоталитетите, се создаваат услови за големи пресврти и квалитативни скокови во нови светови.
Ова е значењето на мултиполарноста. Тоа е геополитичка револуција, квалитативен скок во радикално нов свет. Тоа е засновано на интензивирањето на противречностите во рамките на западниот империјалистички систем, особено униполарната форма што ја доби од 1991 година кога имаше слободен терен да доминира над светот по падот на источниот социјалистички блок. Тоа беше време кога Западот, смешно, прогласи дека сме стигнале до „крајот на историјата.“ Субјектот на оваа декларација, секако, беше Френсис Фукујама – но тој зборуваше во име на ароганцијата и гордоста на западниот свет како целина. Краткотрајната фантазија на Западот за крајот на историјата сама по себе дојде до крај. Како што рече Владимир Путин во своето значајно говорење во септември 2022 година, „Светот влезе во период на фундаментална, револуционерна трансформација.“
Прогласувајќи го крајот на историјата, Западот покажа незнаење за најдобрите увиди што неговите мислители ги обезбедиле на светот. Колку е апсурдно дека цивилизацијата која ги родила Хераклит, Гете, Хегел и Маркс може да прифати таква статична и историска позиција? Хераклит е тој кој нè научи дека „сè тече и ништо не останува“ и дека „сè отстапува и ништо не останува фиксно.“ Гете, зборувајќи преку Мефистофел во Фауст, најголемото дело во историјата на германската литература, кој напиша дека „сè што доаѓа да биде, заслужува да пропадне бедно.“ Униполарниот свет, доминиран од САД и неговите помали партнери во НАТО, се појави во последната деценија на 20-тиот век. Но, како што можеше да предвиди Мефистофел, три децении подоцна, гледаме како тој пропаѓа бедно.
Се наоѓаме во период на транзиција каде што стремежот, како што напишал Пепе Ескобар, „кон мултиполарен, мултинодален, полицентричен свет“ е очигледен. Путин, во своето говорење на неодамнешниот Меѓународен економски форум во Санкт Петербург (SPIEF), го нарече тоа „хармоничен мултиполарен свет.“ И тука, увидувањата на Путин не треба да бидат туѓи за Западот. „Врлината на светот,“ напиша големиот Питагора, „е хармонијата.“ Тоа е свет што содржи во себе релациска комплементарност помеѓу многуте. Тоа е свет, како што напишал мексиканскиот економист Оскар Рохас, каде нациите и цивилизациите можат да функционираат како слободни поврзани производители – суверени, непречени од надворешни сили кои сакаат еднострано да ја наметнат својата волја на светот.
Путин исто така следи во чекор со поуките развиени од кинеската цивилизациска држава, како што ја нарекува Жанг Веивеи, која секогаш го нагласува „градењето на хармонично општество“ и „хармоничен свет“ (втората фраза е популаризирана од Ху Џинтао), фрази развиени од древниот кинески концепт на таихе (општа хармонија). Тоа е светоглед во линија со уставната обврска на Кина да „работи за изградба на заедница со заедничка иднина за човештвото,“. Оваа филозофија е честопати изразена од Си Џинпинг и врвното кинеско раководство. Оваа иднина е заснована на развивање свет кој се одвојува од едностраното наметнување на волјата на една нација над друга и наместо тоа се центрира на win-win односи помеѓу суверените нации и цивилизации.
Проширувањето на мултиполарните институции како BRICS+, Шангајската организација за соработка, Евроазиската економска унија и други, почнуваат да ги градат темелите на новиот свет. Предлозите за нова инфраструктура за плаќање во BRICS+ и „аполитичен, трансакциски облик на прекугранични плаќања,“ наречен The Unit, кој е „закотвен во злато (40%) и валути на BRICS+ (60%),“ означуваат значајни чекори кон дедоларизација – интегрален компонент на рушење на глобалната доминација на САД и изградба на мултиполарен свет.
Како Американец, живеам во свет кој бедно пропаѓа. Додека гледам со радост на развојот на новиот свет (што го нареков пост-Колумбиски, пост-1492 свет). Притоа признавајќи дека елитата на мојата земја, оние кои нашите политичари ги претставуваат, се борат со сите сили за да го зачуваат нивниот глобален систем и да го спречат раѓањето на новиот свет.
Лидерите на Западот се во право што претпоставуваат дека водат егзистенцијална борба. Меѓутоа, тие грешат во постулацијата дека она што е на коцка е „демократијата“ или западните вредности и цивилизацијата. Наместо тоа, она што всушност е на коцка е нивната колонијална и империјалистичка доминација над целиот свет. Она што всушност ризикува да пропадне бедно не е Западот сам по себе, туку системот – поставен пред повеќе од 500 години – кој го воздигнува акумулацијата на капиталот на ниво на супрематија, над и над заедницата, поединците и семејствата и цивилизациските традиции. Тоа е системот кој донесе геноцид врз Индијанците, поробување на Африканците, ограбување на светот и осиромашување, угнетување и задолжување на работниот народ во самиот Запад, тоа е тој систем, кој стои како вампир што ја цица крвта на човештвото, чиишто крај е на повидок.
Каде ja остава ова Америка? Каде ги остава ова Американците?
Со цел да си ги одговориме овие прашања, мораме да се потсетиме на познатите зборови на перуанскиот индиски политичар Дионисио Јупанки, изговорени во неговиот говор од 1810 година пред Кортес де Кадиз, „Народ кој угнетува друг не може да биде слободен.“ Американскиот народ не бил бенефициент на глобалната доминација на нивната империјалистичка влада. За сето време што нивната влада зборува за демократија, слобода и влада за народот и од народот, она што американскиот народ всушност го искусил е олигархија, диктатура и влада за, од и на сопствениците на големите корпорации, банки и инвестициски фирми. Таканаречените претставници на американскиот народ, всушност, се претставници на експлоататорите, угнетувачите и паразитските кредитори на американскиот народ.
Она што го видовме, како што напиша американскиот политички теоретичар Мајкл Паренти, е како американската империја „се хранела од републиката.“ Во зборовите на Тупак, американската хип-хоп легенда, империјалистичката држава секогаш имала пари за војна, но никогаш за да ги нахрани сиромашните. Секогаш има стотици милијарди кои можат да се соберат за неонацистите во Украина и за ционистичкиот ентитет да го продолжи својот геноцид во Палестина, но никогаш за инфраструктура, за борба против сиромаштијата, неписменоста и незнаењето и за обезбедување на домување и здравствена заштита – никогаш нема пари за подигање на животниот стандард на работниот народ на чиј грб и труд се заснова постоењето на земјата.
Ако мултиполарноста значи егзистенцијална закана за американската елита, што значи тоа за американскиот народ? Едноставно – НАДЕЖ.
Вистинските непријатели на американскиот народ се оние кои сакаат да ја колонизираат Русија, Кина и Иран… оние кои санкционираат една третина од светското население и кои сакаат да ги ограбуваат ресурсите и да го суперексплоатираат трудот на странските земји. Тие се тие – моментално поразени од Русија и Оската на отпорот на мултинодалните фронтови – кои ги испраќаат нашите сограѓани во странство да губат екстремитети, да ги осакатуваат своите души и понекогаш да се враќаат во ковчези. Сето тоа за да убиваат луѓе со кои имаат повеќе сличности отколку со валканите паразити кои ги имаат испратено таму и кои профитирале од нивната несреќа.
Вистинските непријатели на американскиот народ се тие кои нè држат сиромашни, задолжени и очајни, и тоа е истиот непријател – и системот што тие го персонифицираат – што мултиполарниот свет го предизвикува.
Интересите на американскиот народ, затоа, се во линија со интересите на руската борба против натовското проширување, на борбата на Оската на отпорот против ционистичкиот ентитет и на кинеската борба против американското опкружување, одвојување и провокации во Тајван.
Интересите на американскиот народ, накратко, се усогласени со развојот на мултиполарниот свет. Во интерес на Америка е да биде пол во мултиполарниот свет.
Америка, како нов цивилизациски проект, во многу погледи е слична на Кина. Древната (но и високо модерна) цивилизација на Кина нагласува, како што пишува Жанг Веивеи, „Конфучијанската идеја за единство во различностите.“ Но, така прави и американскиот проект, барем неговите најдобри делови – деловите кои луѓето најмногу ги сакаат. Конфучијанската идеја за единство во различноста е содржана во E Pluribus Unum (од многу, еден), мотото на Соединетите Држави. Тука наоѓаме признание за важноста на плурализмот содржан во монизмот, односно за посебностите содржани во целината преку која тие добиваат значење и реципрочно, влијаат на нејзиниот општ тек.
Основите за прифаќање на Америка како пол во мултиполарниот свет, затоа, веќе се присутни во вредностите што американскиот народ ги прифаќа како здраворазумни. Би биле дел од таа комплементарна многубројност, од тоа мноштво, кое би било условено од новите односи на мултиполарниот свет, но реципрочно способна да игра конструктивна улога во неговиот развој.
Ова може да биде иднината во која американскиот народ ќе биде вклучен откако светот, доминиран од нивните паразитски лидери, ќе биде соборен. Сепак, оваа транзиција никогаш нема да ни биде понудена од тие исти интереси кои го загрозуваат човештвото со глобален холокауст преку трета, нуклеаризирана, светска војна за да ја задржат својата распадната хегемонија и глобална моќ.
Инкорпорирањето на Америка во ова светло ново иднина може да биде, како што беше нашата револуција во 1776 година, продукт на длабока борба против стариот, покварен свет на нашите олигарси и политичка класа. Тоа е свет што треба да биде освоен од борбениот дух на американскиот народ. Како што јазот во нашата земја помеѓу елитата и народот станува поизразен од било кога претходно, победничките сили ќе бидат тие што ќе му овозможат на народот разни форми на противење. Така народот ќе добие насока, единство и кохерентност. Само тогаш Америка може да биде вклучена како конструктивен партнер во изградбата на мултиполарен свет. Само тогаш, кога нашето општество ќе биде вистински од, за и на народот, ќе се скрши поттикот за глобална доминација, и Америка ќе се најде како учесник во изградбата на заедница со заедничка иднина за човештвото.
Гаридо е кубанско американски инструктор по филозофија на Универзитетот во Јужен Илиноис, Карбондејл. Тој е директор на Midwestern Marx Institute и автор на The Purity Fetish and The Crisis of Western Marxism (Фетишот за чистота и кризата на западниот марксизам 2023),Why We Need American Marxism (Зошто ни е потребен американски марксизам, 2024), Marxism and the Dialectical Materialist Worldview (Марксизмот и дијалектичкиот материјалистички светоглед, 2022). Пишува за десетици научни и популарни публикации низ светот и води различни емисии во живо за Јутуб каналот на Midwestern Marx Institute. Оригиналниот текст можете да го најдете на следниот линк: https://www.midwesternmarx.com/articles/multipolarity-and-america-by-carlos-l-garrido
