Обединета борба на класна основа – причината зошто, за ЦИА и ФБИ, Црните Пантери беа државен непријател број еден

Во ерата пост-граѓанските права, се појави милитантно движење на Црната моќ, или движење за ослободување на црнците, со формирање на Партијата на Црниот Пантер за самоодбрана во 1966 година. Инспирирана од Малколм Икс и другите меѓународни водачи, црнци интелектуалци, групата ја прифати вооружената борба како потенцијална алатка против организираното расно угнетување – радикален прекин од филозофијата на ненасилен протест. Голема фракција на групата се разви во Чикаго, каде што еден од лидерите на партијата беше млад човек по име Фред Хемптон.

Чикаго во 1960-тите беше брутално место за сиромашните луѓе. Црните, кафеавите и белите луѓе се справуваа со сиромаштија, невработеност, полициско насилство, супстандардно домување, несоодветни училишта и недостаток на социјални услуги. Етничките и расните групи создадоа свои социјални сервиси и активистички мрежи за борба против секаков вид на угнетување.

Една од нив беше Организацијата на млади патриоти (YPO), која беше со седиште во Хилбили Харлем, населба во градот Чикаго населена со раселени бели јужњаци. Многу членови на YPO беа расисти и тие носеа контроверзни симболи поврзани со јужната гордост, како што е знамето на Конфедерацијата. Но, како и црнците и латиноамериканците, исто и белите млади патриоти и нивните семејства доживуваа дискриминација во Чикаго. Во нивниот случај тоа беше затоа што беа сиромашни и од југот на САД.

За кратко време како водач на Црните Пантери, Фред Хемптон сакаше да ги унапреди целите на групата со формирање на „Коалиција на Виножито“ составена од работничката класа и сиромашни луѓе од сите раси.

Поранешните членови на Чикашките Пантери и ОМП раскажуваат различни верзии на истата приказна за тоа како групите се поврзале: секоја присуствувала на организационите состаноци на другата и одлучиле да соработуваат на нивните заеднички прашања. Со текот на времето, Црните Пантери научија да ги толерираат знамињата на Конфедерацијата како непопустливи знаци за бунт. Нивниот единствен услов беше ОМП да го осудуваат расизмот.

На крајот, Младите патриоти ги отфрлија нивните длабоко вградени идеи за надмоќ на белците – па дури и знамето на Конфедерацијата – бидејќи сфатија колку заедничко имаат со Црните Пантери и Латино Младите Лордови.

Невообичаен сојуз

Претставувани како природни непријатели, овие групи се обединија во нивните повици за економска правда. Во изданието на весникот Црниот Пантер од 9 август 1969 година, шефот на партискиот штаб, Дејвид Хилиард, со восхит ги нарече Младите патриоти „единствените револуционери што ги почитуваме што излегле од матичната земја“. Сеќавајќи се на својата работа со ОМП, поранешниот Црн Пантер Боби Ли објасни дека „Коалицијата Виножито беше само код за класна борба“.

На крајот, Пантерите од Илиноис соединија различни елементи на црнечката заедница, конфедеративните знамиња од јужните бели мигранти (Млади патриоти), Порториканците (Млади лордови), сиромашните бели етнички групи (Rising Up Angry, JOIN Community Union, и Меѓуопштински комитет за опстанок), студентите и движењето на жените. Различните групи под чадорот на коалицијата ги здружија ресурсите и споделија стратегии за обезбедување услуги и помош во заедницата што владата и приватниот сектор не ги пружаа. Иницијативите вклучуваа здравствени клиники, хранење бездомници и гладни луѓе и правен совет за оние кои имаа проблеми со неетички станоиздавачи и полициска бруталност.

Улогата на ЦИА и ФБИ во разнебитувањето на Црните Пантери

Централната разузнавачка агенција регрутирала американски црнци во доцните 1960-ти и раните 1970-ти за да ги шпионираат членовите на Партијата на Црните Пантери и во САД и во Африка, според поранешни високи функционери на агенцијата кои имаат познавање од прва рака за операциите.

Деталите за овие тајни активности се сметаа за најчувствителните и најблиските информации на агенцијата, делумно поради стравувањата дека обелоденувањата за програмата ќе предизвикаат јавни обвинувања за расизам во разузнавачката агенција.

Активностите на црните агенти се движеа од следење и фотографирање на осомничените членови на Партијата на Црните Пантери па се до инфилтрација. Еден долгогодишен Ц.И.А. оперативец со директно знаење за шпионирањето, сепак, рече дека има дополнителна цел во случајот со Црните Пантери: да се „неутрализираат“; „да се обидат да ги доведат во неволја со локалните власти каде и да можат“.

Активностите на Црните Пантери во Чикаго го привлекоа вниманието на Ј. Едгар Хувер и ФБИ. Хувер ги опиша Пантерите како „најголема закана за внатрешната безбедност на државата“ и ја повика полицијата во Чикаго да изврши сеопфатен напад врз организацијата. Во 1969 година, седиштето на партијата Црниот Пантер на улицата Западна Монро беше нападнато три пати и беа уапсени над 100 членови.

Во раните утрински часови на 4 декември 1969 година, штабот на Пантерите беше нападнат од полицијата по четврти пат. Полицијата подоцна тврдеше дека Пантерите отвориле оган и дошло до престрелка. Во следните десет минути Фред Хемптон и Марк Кларк беа убиени. Сведоците тврдат дека Хемптон бил ранет во рамото, а потоа погубен со истрел во главата.

Полицијата во Чикаго и ФБИ успеаја да го сместат шпионот, Вилијам О’Нил, во Поглавјето на Илиноис на партијата Црниот Пантер (ILBPP). О’Нил бил доверлив пријател и телохранител на Хемптон и бил задолжен за безбедноста ноќта на убиството на Хемптон.
Во текот на ноќта на 3 декември, нашироко се верува дека тој го дрогирал Фред Хемптон за да се осигура дека нема да може да се одбрани. Подоцна беше потврдено дека Хемптон никогаш не бил целосно свесен, никогаш не го напуштил креветот и „бил застрелан од непосредна близина, со два куршуми во главата“.

Овој атентат беше дел од поширокото движење низ земјата меѓу локалната полиција и ФБИ за задушување на Партијата на Црниот Пантер преку систематска елиминација на истакнати лидери во партијата. Атентатот на Фред Хемптон беше еден од најистакнатите примери за ова таргетирање.