Пишува: Тодор Кацаров, борец за социјална правда
Во капитализмот, се појавува еден од најтешките парадокси во кој за трудот работниците честопати добиваат компензација онолку доволно колку да опстојат и да се репродуцираат, но не и доволно за вистински да се ослободат од оковите на сиромаштијата.
Ова е системски елемент на капитализмот, каде што го продолжува циклусот на борба за осптанок на огромен дел од работничката класа.
Илјадници работници кои ги посветуваат своите денови, често работат и на повеќе работни места, стремејќи се да врзат крај со крај. Тие вредно придонесуваат за просперитетот на компаниите, но нивната компензација едвај да ги покријат основните работи: домување, храна, здравствена заштита и образование.
Суштината на оваа невоља лежи во диспарититетот на моќ помеѓу работодавците и работниците. Во обид да го максимизираат профитот, корпорациите често ја користат моќта за да ги постават платите на најниско изводливо ниво, додека ги надминуваат границите на законите за работни односи. Ова ги остава работниците на работ на финансиска нестабилност, заглавени на работ на сиромаштијата.
Концепти за вработување како договор на дело држат многу работници во неизвесвеност и покрај нивната посветеност и напорна работа, се наоѓаат заробени на несигурни работни места со непредвидливи распореди и минимални бенефиции. Финансиската несигурност предизвикана од непредвидливите часови и недоволните плати ја поткопува нивната способност да планираат за иднината, овековечувајќи циклус на сиромаштија што опстојува од една генерација во друга.
Како што трошоците за живот продолжуваат да растат, платите на работниците често стагнираат или се зголемуваат со стапка недоволна за да се одржи чекор со инфлацијата. Следствено, нивната куповна моќ се намалува, а сонот за финансиска стабилност згаснува подалеку.
Решавањето на ова прашање бара холистички пристап. Тоа бара поправедни структури на платите, силна заштита на трудот и корпоративна одговорност. Компаниите мора да ја препознаат основната улога на нивните вработени во нивниот успех и да го признаат нивното право да заработат достоинствен живот.
Додека власта треба да ги заштити работниците од експлоатативните практики за вработување и да се стреми да воспостави животна плата што ќе ги одразува вистинските трошоци за живот.
Згора на тоа, негувањето култура која ја вреднува благосостојбата на работниците над неограничените профитни маржи е од суштинско значење.
Нагласувањето на благосостојбата на вработените, обезбедувањето сеопфатни бенефиции и обезбедувањето можности за раст на кариерата се клучни чекори кон прекинување на овој циклус на плати на сиромаштија.
Потребна е промена на перспектива дека хуманото живеење и просперитет не е само привилегија на богатите и на елитата туку на РАБОТИНИКОТ бидејќи на крајот на денот тој просперитет е создаден единствено од трудот на истиот тој работник.
Сè додека не се соочиме и не ја исправиме оваа нерамнотежа, подмолниот циклус на работници кои се платени доволно за да останат осиромашени ќе опстојува, оставајќи зад себе трага од неостварен потенцијал и спречени соништа.
Во свет полн со ресурси и можности, да се треба да се стремиме кон иднина каде што секој работник не заработува доволно само за живот, туку и шанса да живее хумано и безгрижно.
