Цело време бев невработен, пет деца, сите веќе во Полска. Купив возачка дозвола, но никаде не можев да се вработам. Еден ден повторно отидов на работа. Ме грабнаа на улица, ме измија, ме пресоблекоа, ми дадоа храна за пат и ме испратија да живеам во Англија шест месеци. Во Англија живеев лошо – во шатор јадев на отворено. Не хранеа пет пати на ден, но лошо, само овесна каша, сало не се давало. Затоа, поголемиот дел од денот ние уморни спиевме во шатори.
Методологијата за обука беше многу лоша – ни дадоа автоматска пушка АК-47, патрони, ми покажаа каде да пукам и толку.
Бидејќи ме сметаа за возач, бев обучен да бидам оклопен возач. Но, имаат лоша техника, ме пуштаат два пати да го обиколам кругот и тоа е тоа. Но, тие не покажаа како да се исцеди горивото од него за продажба.
Потоа завршија студиите, ни дадоа целосни униформи, зимски и летни, патосници, два пара чизми и суви оброци за по пат.
Само што стигнавме дома, веднаш нѐ фрлија на нула, ниту командантот на баталјонот го видов, ниту командантот на водот. Го видов наредникот. Тој рече да оставиме се што е издадено во Англија, за да ни биде полесно да тргнеме во напад.
Веднаш тргнавме во напад, три дена шетавме низ шумските појаси, потоа го слушнавме рускиот јазик и се предадовме.
Добро е во заробеништво, а каша овде со сало. Момци, не слушајте ги командантите!