Пишува: Андреј Анѓеловиќ, социјален активист
Мај 2024 година светот навлегол во воена состојба. Никој не прави чекор.
„Сви јунаци ником поникоше, И у црну земљу погледаше” – Петар Његош
Во неколку наврати имам јасно посочено и напишано дека луѓето како највисоко интелектуално ниво на еволуцијата, како заедница на заемно опстојување како и самиот човек како една проста единка поединечно, место да се укуткува и задоволува себеси со лажни политички проблеми на вина, мора, видно и јасно изразено МОРА да се преиспита колку е и самиот виновен, со оглед на сите свои грешни постапки, омразени навики и сите беди, ратови. Само така би се избегнало уште некое поголемо зло. Многу од тие генерали, истакнати неоиндустријалци, неокапиталисти, политичари и новинари истото или ќе го игнорираат или едноставно нема да ми го простат лепејќи врз зборовите секаков вид на етикети. Никој спрема себе нема да посочи ниту една вина и забелешка, а камо ли да си префрли себеси нешто. Гледајќи го ова човек би помислил дека оформил и живее во едно неверојатно совршена заедница, без оглед на тоа дека под секој негов чекор лежат милиони убиени лица.
Основата на она од сите напразно зборуваното етичко дејствување, е слободата и само слободата!
Ви велам, вака говори Кант : „Две нешта ја исполнуваат душата секогаш со понов и поголем восхит – тоа се ѕвезденото небо над мене и моралниот закон во мене”.
Моралниот закон веќе претставува заборавена древна догма кој никој не може да ја познае и да ја прифати како највистинита. Моралниот закон видно е само маскота на неофашизам и неокапитализам кои зад својата доктрина ја држат централизираната апсолутистичка хегемонија и канџа која говори и покажува само едно : “МОЌ”.
Светот и сцената на која е веќе започната играта на гладните, протагонистите длабоко се навлезени во гнилежот на империјалистичкото alter ego.
Ветената земја веќе одекнува од плач и самата е претворена во невидена Содома, која го обесчестила името на избраниот народ, кој со својата арогантност се става над сите народи и моќи. Палестина на коленици лежи во арената на одигрувањето на диктатурските прогони и бара само глас, рака кои ќе го запрат геноцидот на неохитлеровата ционистичка армија. Велат дека на едно племе кога ќе му се даде слобода, тоа исто племе почнува да води политика и да спроведува режим кој личи на истиот оној на своите господари, гонители и џелати. Племе кое има патено за времето на втората голема војна сега безразумно ги бележи своите пленови ставајќи им знаци и врешејќи им масивно истребување. Светот видно е навлезен во една нова ера на фашизам и нацизам и успешно поставува состојба каде имаме изолирани (идеализирани од страна на простата маса) господа, уважена елита на врвот и безгласното осакатено заедништво кое војува меѓе себе остварувајќи ги идеалите на генералите кои смеејќи се задоволно од своите места само ги спремаат вториот, третиот и наредниот колеж и масакар.
Да молчиш безгласно, дали тоа е поголема вина и грев отколку да си дел од војна?
Капитализмот и империализмот, за кои немилосно се грабаме со раскрвавени раце се трудат да ја дограбат новата поекстремистичка и поедгзодусна титула и политичка норма.
Се спремаат нови колежи исти кои моментално ѝ се вршат на Палестина. Нè има многу такви, прекубројни, непознати (само што на оваа територија да дојде такво нешто, најмногу би ме било страв кога ќе тргнам напред против, дека ќе ме застрелаат во грбот одзади, но тоа е друга полемика). Вели вака: Eден сон сонува војник. Два лика толку ужасни лика со раскрвавени насмевки, од лева и десна страна. Војникот со работничко палто и копач усмерен некаде напразно како оружеје цели некаде во темнината, а отстрана млади чеда паѓаат во провалија на која стои војникот. Ронејќи се, изобличувајќи си ги лицата во агонија и се формираат се во пепел. Велам и пак ќе речам се спрема нов колеж и геноцид. Светот е веќе во војна!
Ги презираме умствено и само на зборови новите империјалисти и персони желни само за моќ и власт над човекот. На крај оставајќи ги повторно, одново и одново истите мизерни олоши да ја имаат сета власт над нас и над моралниот закон во секој од нас.
Студените души, гнидите, слепците заборавиле и за самите себе и талкаат како успиени мумии, трагаат низ светот на Анубис. Водат еден по друг масакри трагаат по некоја моќ само да тие се оние кои имаат сета моќ врз душата на човекот. Избраниот народ не е веќе ништо повеќе од армијата на Хитлеровата подлост, од армија на Луцифер кој и првородениот Адам го фрли в грев и кој еве немилосно го ништи племето на Палестина.
Напразно е веќе да велам САМО ВОЈНА ДА НЕМА кога веќе сите добро знаеме каде навистина оди човековото его. Ветрот провејува низ Газа носејќи го со себе плачот на невините, плачот на заборавените од милост. Плачот на Палестина, чија судбина како епидемија ќе се прошири и на друго племе, друга нација. ВЕТРОТ ПРОВЕЈУВА НИЗ ПАЛЕСТИНА.
Зарем да речам дека нема војна и да испратам оружје за мир, додека барутот ми ги корне ноздрите и гркланот со својата горчливост?
// болните ѕверови гледаат нагоре стремејќи се кон возвишеност над човекот, бегајќи од заробеништво со хартиени крилја, следејќи го Икар, фрлајќи се над боговите. Не гледајќи го крвавиот понор под своите нозе кој мириса на нивната крв. //
А кога ќе изумрат уште илјадници, милиони ќе речеме : „сега сме повторно побожни”.
Само раскрвавена црвена Давидова ѕвезда ни е потребна најнапред пред сите, за да се види крвта која Изрел и Големата елита на фашизмот ја примаат врз своите раце велејќи „крвта нивна нека падне врз нашите деца”. Само гласот ни е потребен да проговори низ него моралниот закон на обесправениот. Само апостолка ни е потребна за да ја сувладаме пустината што се оптегнала пред нас. Со тие три правила ќе навлеземе во новата Игра на гладните.
Aut cum scuto, aut in scuto
Nam libertas.
