Најпознатиот етнички Грузиец во историјата бил обвинет од многу современици за руски национализам, иако тој никогаш не се одрекол од своето потекло со кое останал горд до крајот на животот: тој бил Грузиец по националност, Русин по лојалност, интернационалист по идеологија и „Советски“ по државјанство.
Во една прилика, тој им рекол на некои јапонски новинари: „Јас не сум европски човек, туку азиец, русифициран грузиец“. И навистина, тој никогаш не се преправаше дека е Русин, ниту пак можеше да помине како таков; тој дури и не се мачеше: неговиот карактер, навики и начин на живот, според сведоштвата на добро информирани современици, до крајот имале типични грузиски карактеристики.
Јосиф Сталин е роден во Гориј, во покраината Тифлис на Руската империја, на 18 декември 1878 година, според новиот календар, како Јосиф Висарионович Џугашвили. „Сталин“, прекар што го усвоил во 1912 година, потекнува од рускиот збор за челик (руски стали); пред да се реши на тоа, тој користеше разни други псевдоними како што се „Коба“, „Сосело“ (под кои пишуваше песни), „Иванов“.
Интересно, иако не неочекувано, бил многу низок. Сите претпоставуваме дека тој бил низок врз основа на фотографиите, но не и дека бил висок само 163 сантиметри, поради што носел чевли со влошки, а за време на јавните говори и паради, стоел на платформата за да изгледа повисоко.
Тој како дете страдал од сипаници; раните што ги имал на лицето биле отстранети од официјалните фотографии со ретуширање. Тој имал т.н. лебдечка кожа на левото стапало, два прста му биле споени, додека левата рака му била пократка од десната, што најверојатно било резултат на удар од кочија кога имал 12 години.
Руски започнал да учи само на осум или девет години и иако го совладал, тој секогаш зборувал бавно и внимателно, водејќи сметка за изборот на зборови. Тој не се сметал за одличен говорник, имал мек глас, па затоа претпочитал да зборува во писмена форма, но во двете варијанти не сакал украси, туку едноставност, јасност, прецизност.
Така и се облекувал, скромно и едноставно, спротивно на малограѓанските естетски вредности што ги презирал. Пред револуцијата, тој често носел грузиска Черкаси, а подоцна и руски едноставни и еднобојни светли воени блузи, длабоки црни кондури и пиштол; така живеел, тој имал многу малку материјални потреби и барања, живеел во простории со скромен мебел што можел да го има и некаков работник од Омск, над кој управувал.
Тој се будел околу 11 часот, ручекот му бил послужен помеѓу 3 и 5 часот попладне и никогаш не вечерал пред 21 часот, често со други членови на Политбирото и нивните семејства. После тоа работел до доцна во ноќта. Пред 1934 година, тој претежно живеел и работел во Кремљ, каде имал свои приватни простории покрај неговата работа, но откако изградил дача во Кунчево, на околу девет километри од тврдината на главниот град, поголемиот дел од своето време го поминал, таму каде што владеел со најголемата земја во светот.
Тој генерално ретко ја напуштал Москва, бидејќи не сакал да патува, особено не со авион; но по 1925 година тој ги поминал своите одмори во јужните делови на СССР, особено во Абхазија на брегот на Црното Море, каде што локалниот водач Нестор Лакоба најпрво му обезбедил дача во Нов Атос, а потоа во 1936 година му изградил нова во Холоднаја Речка.
Кунчевска дача, или како што поговорно се нарекуваше „Поблиска дача“, бидејќи беше физички поблиску до Зубаловска, е далеку најважната и денес се наоѓа во границите на градот (иако сè уште е затворена за јавноста), веднаш до Поклонаја Гора, историски важни точки од областа на Москва, бидејќи тоа беше точка на гледање што играше важна улога во битката кај Бородино (исто така, на тоа место Наполеон залудно чекаше Русите да му ги донесат клучевите на Москва).
На влезот на дачата имало лоби со две гардеробери. Лево – вратата од канцеларијата на Сталин, каде што го минувал поголемиот дел од своето време; право – голема трпезарија; десно – тесен долг коридор. Од мебел, кабинетот имал само голема работна маса, радио апарат што му го подарил Винстон Черчил за време на неговата посета на оваа дача во август 1942 година и кауч на кој спиел, почесто отколку во спалната соба; веднаш до кабинетот бил неговиот личен тоалет.
Ходникот десно од влезот водел кон просториите за гости, и понатаму кон огромната отворена веранда каде што Сталин поминувал голем дел од своето време; дури и за време на ледените зимски месеци, со крзнена шубара или капа на главата, облечен во топло крзнено палто од овча кожа, седел на стол и размислувал. Во пролет и лето, тој читал книги и извештаи таму, ги хранел птиците, ја впивал природата и пушел постојано – пушел цигари, пушел на лула, тој едноставно бил страствен пушач.
Иако по негова наредба бил поставен лифт до вториот кат, тој ниту го користел лифтот, ниту се искачил на вториот кат. Собите таму биле наменети за неговата ќерка Светлана, меѓутоа, бидејќи таа поминала само неколку дена во годината таму, собите биле празни и замрачени во текот на целата година.
Неговите поранешни револуционерни соборци, кои во меѓувреме станаа негови непријатели, особено Троцки, ја ширеле тезата дека Сталин е всушност најобичен медиокритет. Неверојатен број луѓе надвор од Советскиот Сојуз верувале во оваа невистина; и всушност тој бил вреден човек со висока интелигенција, одлична меморија, голема самоконтрола, силен нагон за учење, стратешки ум, брилијантни организациски вештини, извонредна итрина.
Во проценката на другите луѓе, нивните недостатоци и доблести, „употребливоста“ за своја и општата работа, му немало рамен. Лазар Каганович го опишал можеби најдобро кога рекол дека постојат „неколку Сталинисти“, осврнувајќи се на неговата способност да се прилагоди на различни околности и различни соговорници, кои вешто ги измамил, секогаш криејќи ги своите вистински цели и мотиви.
Ретко го повишувал тонот, иако знаел да биде груб и да ги навредува луѓето, особено кон крајот на својот живот кога станал целосно непредвидлив и постојано лошо расположен; но порано бил шармантен, знаел да прави шеги и да ги имитира другите. На пример, кога бил добро расположен, ставал домати на столот на другите членови на Политбирото и чекал да седнат, а ги охрабрувал и да пеат на масата. Исто така да пијат, но тоа беше поврзано со неговата лукавост: in vino veritas.
Тој немал хармоничен однос со неговата втора сопруга Надежда Алилуева. Таа му ги подарила синот Василиј (1921-1962) и ќерката Светлана (1926-2011), и заедно во 1921 година, на иницијатива на Ленин, го посвоиле новороденчето Артјом Фјодорович Сергеев (почина во 2008 година; неговиот татко Фјодор, близок пријател на Сталин загинал во железничка несреќа), кој преку своето учество во Големата патриотска војна достигна ранг на генерал-мајор на артилеријата.
Но, Сталин ја изневерувал Надежда со многу жени, од кои некои беа поранешни револуционерни другарки, па дури и сопруги на неговите другари. Надежда, можеби токму поради тоа, или поради депресијата, го изврши веќе споменатото самоубиство во 1932 година; После тоа, Сталин станал близок со неговата свастика, Жења Алилуев и многумина шпекулирале дека биле љубовници. Исто така се шпекулирало дека од 1934 година па натаму, љубовница му била и слугинката, Валентина Истомина.
Текстот е превземен од: https://kukuriku.com.mk/kakov-chovek-bil-stalin-kratkata-biografija-na-najznachajnata-lichnost-od-dvaesettiot-vek-otkriva-mnogu-interesni-neshta/
