Пишува: Тодор Кацаров, борец за социјална правда
Во современото општество, се појавува една вознемирувачка вистина намерното занемарување на политичкото образование од страна на елитата. Кај нас целото образование пропаѓа, но посебно политичкото и баш тоа кај младите.
Тоа е така зашто во коридорите на моќ претпочитаат граѓани кои остануваат политички неинформирани и неедуцирани, бидејќи информираното население претставува закана за статус кво што елитата жестоко го заштитува.
Разликата во погледот на политичкото образование и информираност меѓу елитата и пролетеријатот е доказ за овој намерен надзор.
Елитата, вкоренета во позиции на влијание, овековечува систем каде образовните ресурси за разбирање на владеењето, политиката и граѓанскиот ангажман остануваат непропорционално достапни за мала одбрана група на луѓе. Таквото намерно лишување од политичко образование служи за одржување на подредено население, лишено од критичните алатки неопходни за предизвикување на воспоставените структури на моќ.
Ова намерно занемарување има различни форми. Несоодветниот акцент на наставната програма на политичката писменост, ограничените можности за граѓански ангажман доминиран од СОРОИЗАЦИЈАТА на граѓанскиот сектор но и во образовните институции и медиумскиот пејзаж кој е кооптиран од интересите на елитата, придонесуваат за народот да се држи подалеку од коридорите на моќта.
Аверзијата на елитата кон политички образованата популација е заснована на самоодржување. Информираните граѓани претставуваат закана за консолидација на моќта и ги разоткриваат недостатоците во постоечкиот систем. Поединци опремени со политичко образование имаат поголема веројатност да се сомневаат, предизвикуваат и бараат одговорност од оние кои се на власт.
Потребно е итно зајакнувањето и популаризирање на политичкото образование како моќен противотров на оваа намерна маргинализација, која се негува во народот и свесно се уништува способноста за критичко размислување.
Како што граѓаните стануваат политички пообразовани, тие стануваат активни учесници во обликувањето на наративот, бараат транспарентност но и бараат одговорност од елитата за одлуките кои влијаат на колективната благосостојба.
Намерното исклучување на политичкото образование од страна на елитата го овековечува циклусот на обезмоќување. Сепак, семето на промените лежи само во образованието.
Прифаќањето и пропагирањето на политичкото образование станува револуционерен чин, најавувајќи иднина каде што информираниот и образованиот народ ја предизвикува вкоренетата динамика на моќ и поттикнува за носење на промена која толку многу ние потребна.
