Прашањето што го истражуваме денес – разводот на интелектуалците од работничката класа – е фундаментално за проценка на кризата со која се соочуваме во субјективните услови за револуција. Првото нешто што треба да се испита е што се подразбира при формулирањето на проблемот на таков начин. Кога велиме дека имало раскол меѓу интелектуалците и работничката класа, имаме на ум специфичен тип на интелектуалци.
Големото мнозинство на интелектуалци, особено во рамките на капиталистичкиот начин на живот, својот интелектуален опус го имаат врзано за доминантниот општествен систем. Тие функционираат како неопходна компонента на доминантниот поредок, оние кои ги земаат идеалите на буржоазијата – класниот непријател на поголемиот дел од човештвото – и ги разубавуваат со јазик што ги отвора тесните интереси на владејачката класа за согласност од нивните класни непријатели.
Како што Карл Маркс ја опиша буржоазијата како персонифицирани агенти на капиталот, интелектуалците беа персонифицирани агенти на капиталистичката идеологија. Тие имаат задача, како што нè научи Антонио Грамши, да ги претворат овие непопуларни буржоаски претпоставки во кохерентен и привлечен поглед – еден народ е социјализиран да ја прифати реалноста како таква. Интелектуалците отсекогаш, во одредена смисла, биле оние кои го палат огнот и ги движат статуите кои робовите во пештерата ги гледаат како пештерски сенки кои ја отелотворуваат самата реалност.
Но, овие интелектуалци – традиционалните интелектуалци – не се оние што ги имаме на ум кога зборуваме за раскол меѓу интелектуалците и работниците. Наместо тоа, зборуваме за оние кои биле способни да направат процепи во буржоаските светогледи и кои последователно го фрлиле својот дел со пролетаријатот и народните класи – оние сили кои го претставуваат јадрото на следниот, почовечки и подемократски начин на живот. Маркс и Фридрих Енгелс забележале дека секогаш постои дел од „буржоаски идеолози“ кои се издигнуваат на ниво на теоретско разбирање на историското движење како целина и се препуштаат сами на себе да се приклучат на револуционерната класа, класата. што ја држи иднината во свои раце. Тие ќе станат теоретичари, историчари и поети кои на работничкото движење му дадоа различни форми на јасност во нивната борба за моќ.
Што се случи со овој дел од интелектуалците и неговиот однос со работниците? Дали ја изгубија жедта за слобода? Дали нивната способност за треперење од огорченост на неправдите што се вршат врз работните и угнетените луѓе е потрошена?
Важно е да се напомене дека секој обид да се одговори на ова прашање во овој краток временски период секогаш, по потреба, ќе ги испушти важните аспекти од разговорот. Би сакал овде да зборувам нашироко за кампањите во формирањето на лажна антикомунистичка левица и улогата што ја имаа империјалистичките државни служби, буржоаските фондации и други такви облеки во создавањето на левата интелигенција разведена од вистинските движења на работните луѓе.
Сепак, би сакал наместо тоа да се фокусирам на практиката на интелектуалците; на очекувањата и барањата поставени од самата академија, кои веќе во нејзината структура го испекоа разводот на радикалните интелектуалци од борбите и движењата на работните и угнетените народи. Првото нешто што мора да се забележи е следново: не можеме едноставно да го третираме овој проблем како проблем вкоренет во интелектуалците како класа, ниту како вкоренет во субјективните недостатоци на одредени интелектуалци. Марксистичкиот светоглед бара од нас да го испитаме системот, општествениот тоталитет, кој произведува таков расцеп.
Од моментот кога потенцијалните радикални научници ќе влезат во постдипломски студии, тие се интегрирани во овој систем. Нивните високи надежи да бидат активни учесници како интелектуалци во класната борба се кастрирани од барањата што академијата им ги поставува како научници. Им е кажано дека нивното пишување треба да има специфично академски тон, дека популарниот народен јазик е намуртен, дека хиперреференцијалноста, практиката да се цитираат сите интелектуални богови во космосот кои коментирале на одредена тема, е знак за добра работа. , со соодветна стипендија.
На вистината и на борбата за човековата слобода во најдобар случај им се дава задното седиште, а тоа е ако воопшто се во возилото. Младите научници во инкубаторите на нивните кариери се веќе индоктринирани во аристократските догми на пишување за избрана група елитни научници, обожавајќи ги списанијата со impact factor и омаловажувајќи ги отпуштајќи ги оние кои ги користат нивните интелектуални капацитети за да работат за народот, всушност, правилно. Сократска мода, вклучете се во радикалната потрага по вистината – оние кои се обидуваат правилно да го разберат светот за да работат со масите на човештвото за да го променат.
На младите научници, оптоварени со десетици илјади долари акумулирани во долгови за додипломски студии, им е кажано дека – дури и со докторат – ќе имаат исклучително тешко време да најдат работа – барем една погодна за континуирана академска работа која е доволно исплатена за да се плати назад акумулираниот долг. Ним им е кажано – особено на оние со радикални чувствителности – дека треба да се фокусираат на приклучување кон академски здруженија, да се поврзат со луѓе во нивните области, да се запознаат со работата објавена во водечките списанија. Им е кажано дека не смеат да го трошат своето време пишувајќи за популарната публика, дека вршењето емисии и медиумска работа – што допира до бескрајно повеќе луѓе од читателите на смешни списанија со платен ѕид или универзитетски уреднички книги – е губење време.
Гуруата кои посредуваат во нивното започнување во академскиот капиталистички култ прашуваат:
„Дали знаете како ваквата работа на вашата биографија би изгледала за бироата за вработување?“
„Дали мислите дека научниците задолжени за вашето напредувањеќе ги ценат вашите написи во списанија со низок impact factor или списанија без impact factor?“
На секој чекор, вашите обиди да се посветите на сократската потрага по вистината, да играте улога во менувањето на светот, се осудени како грешни пред боговите на проценките на резимето.
„Дали не сакате да ја завршите својата диплома со потенцијал да стекнете профитабилно вработување?“
„Дали сакате да бидете осудени на дополнителен професор, да предавате седум групи за половина плата од редовните професори кои предаваат на три групи?“
„Дали сакате да го осудите вашето семејство на должничко ропство во наредните децении само затоа што не сакавте да се придружите на нашето многу посебно и елитно тркало за хрчаци? На крајот на краиштата, кој не би сакал да потроши месеци пишувајќи статија за да ја испрати во списание кое ќе ви одговори за една година и ќе ви каже, ако сте меѓу среќните, дека е прифатена со ревизии вкоренети во конкретнота пристрасност на произволните рецензенти? Зарем тоа не звучи забавно? Зарем ова не е она што се однесува на филозофијата, и општо на хуманистичките науки?“
На крајот, самите материјални притисоци го кршат духот на младите научници-визионери. Повторно пролетаризирани и неспособни да преживеат како асистенти, тие се препуштаат на ,,тркалото на хрчакот”, со надеж дека еден ден ќе го живеат удобниот живот на нивните професори.
Еве го! смета младиот научник. Место каде што можам да ја пополнам мојата биографија и да се ослободам од вината што ми тежи на рамениците – вина вкоренета во признавањето, длабоко во себе, дека некој ги предал борбите на човештвото.
Нивното постоење, нивните животи, секогаш ќе бидат вкоренети во она што Жан Пол Сартр го нарече „лоша вера“. Самозалажувањето им станува норма. Тие се сега радикалните, просветлените во прашањата за јазикот. Работничката класа станува заостанато ѓубре што мора да го едуцира.
Секако, американскиот капитализам може да биде критикуван, но барем ние сме просветлени, се разбудивме со ЛГБТ и други прашања. Тие Руси, Кинези, Венецуелци, Иранци итн., нели се заостанати? Какви се нивните размислувања за транс прашањата? Зарем не треба, во интерес на нашата просветена цивилизација, да ги поддржуваме напорите на нашата влада да ги цивилизира? Ајде да им пренесеме дел од нашата ценета демократија и човекови права. Сигурен сум дека нивните луѓе ќе го ценат тоа многу.
Очигледно е дека разводот на радикалните интелектуалци од луѓето од работничката класа и нивните движења е институционализиран напор на капиталистичката елита. Оваа поделба е вградена, се подразбира, во процесот на интелектуалците да станат она што системот го бара од нив за нивниот опстанок. Односите што ги заземаат во процесот на производство на знаење претпоставуваат нивна поделба со работните луѓе.
Оваа ригидност на академскиот живот се интензивираше во текот на минатиот век. Да, имаме многу минати случаи на радикални академици, оние кои застанаа на страната на народот, кои беа исфрлени од нивните академски институции.
Ги претставив приказните кои се премногу познати на оние од нас што сè уште работиме во академијата. Очигледно е, барем според мене, дека разводот на радикалните интелектуалци од луѓето од работничката класа и нивните движења е институционализиран напор на капиталистичката елита. Оваа поделба е вградена, се подразбира, во процесот на интелектуалците да станат она што системот го бара од нив за нивниот опстанок. Односите што ги заземаат во процесот на производство на знаење претпоставуваат нивна поделба со работните луѓе.
Идеологијата не постои во трансцендентална област. Тоа е материјално отелотворенa преку луѓе и институции. Ако можам, би сакал да завршам со следнава точка. Многу е лесно да се осудат таканаречените радикални академици што ги наоѓаме во тркалото на ,,буржоаскиот хрчак” разведени од народот и неговите борби. Иако понекогаш може да се оправда осудата, мислам дека сожалувањето е правилната реакција.
Тие се предмет на трагедија. Како што забележува Хегел, суштината на трагедијата се наоѓа во противречностите што се играат помеѓу различните улоги што ги зазема поединецот. Антигона на Софокле е можеби најдобриот пример. Овде, една сестра (Антигона) е растргната помеѓу должноста што треба да го погреба својот брат (Полинејс) и должноста што ја има како граѓанин да ја следи критиката на кралот Креон, кој го смета Полинејс за предавник кој не заслужува формален погреб. Оваа контрадикторност е убаво прикажана кај Хегел, кој вели дека „и двајцата не се во право затоа што се еднострани, но и двајцата се во право“.
Нашата таканаречена радикална интелигенција е, исто така, фатена во противречноста на двете улоги што тие сакаат да ги окупираат – револуционерна и академска. Во рамките на постоечките институции, не може да има усогласување на должностите што се подразбираат во секоја улога. Ова е поставување на класична трагедија, која има различни форми кај секој поединечен научник. Исто така, како што Сократ ги потсетува Аристофан и Агатон на крајот од Платоновиот симпозиум, тоа е комедија, бидејќи „вистинскиот уметник во трагедијата е уметник и во комедијата“
Преведено од: Борјан Попоски
Оригиналот: https://www.hamptonthink.org/read/why-are-intellectuals-divorced-from-working-people
