Германската империја беше официјално основана во 1871 година, а набргу потоа разви интерес за стекнување прекуокеански колонии. Мотивацијата за колонијална експанзија вклучуваше економски интереси, желба за стратешки поморски бази и потрага по престиж за да се совпадне со другите европски сили. Германските колонии беа првенствено лоцирани во Африка, Пацификот и Кина. Иако квантитетно германската империја многу помалку траела, во овој краток временски период успеала да изврши солидни криминали против човештвото.
Германија формално ја колонизираше Југозападна Африка (GSWA) – денешна Намибија во 1884 година. Пред колонизацијата, неколку различни домородни групи живееле слободно во областа, вклучувајќи ги народите: Хереро, Нама, Дамара, Сан и Овамбо. Под германско владеење, многу од овие староседелски групи биле користени како робови и им била конфискувана земјата и украдената стока. Како резултат на овој третман, тензиите меѓу домородното население и владејачките Германци продолжуваат да растат и кулминираат со две воени востанија.
Во јануари 1904 година, народот Хереро, предводено од началникот Самуел Махареро, извело голем вооружен бунт против угнетувачката германска колонијална власт. Германските владејачки сили не биле подготвени за нападот и околу 123 германски колонијални доселеници биле убиени. Меѓутоа, во текот на следните месеци, народот Хереро полека беа совладани од помодерната, добро опремена германска сила под команда на мајорот Теодор Леутвин. До јуни 1904 година, мајорот Леутвин ги зафрлил силите Хереро на платото Ватерберг и се обидувал да преговара за нивното предавање.
Германската влада во Берлин беше фрустрирана од бавниот напредок на Лојтвин во разбивањето на востанието и во мај 1904 година го назначи генерал-полковник Лотар фон Трота за врховен командант на Југозападна Африка. Трота пристигна во Југозападна Африка на 11 јуни 1904 година.
На 11 август 1904 година, Трота ги напушти преговорите за предавање и се обиде со агресивна тактика за опкружување, опкружувајќи го Хереро во битката кај Ватерберг и убивајќи помеѓу 3.000 – 5.000 Хереро борци. Сепак, и покрај бруталните тактики на Германците, повеќето од народот Хереро успеаја да побегнат во пустината Омахеке.
Под команда на Трота, Шуцтрупе безмилосно ги гонеше илјадниците мажи, жени и деца Хереро кои се обидуваа да ја преминат пустината за да стигнат до британскиот протекторат Бечуаналанд (денешна Боцвана). Илјадници Хереро народи умреле од стрелање до смрт, пиење вода од отруени бунари или од жед и глад во пустината.
На 2 октомври 1904 година, Трота го засили насилството против народот Хереро со наредба: „Во рамките на германските граници, секој маж Хереро, вооружен или невооружен […] ќе биде застрелан до смрт. Веќе нема да примам жени или деца, туку ќе ги истерам кај нивните луѓе или ќе им дозволам да пукаат врз нив. Ова се моите зборови до народот Хереро. [Од] Големиот генерал на моќниот германски Кајзер“ .
Во ноември 1904 година, германската влада во Берлин ја поништи нехуманата наредба за егзекуција на генералот Трота и наместо тоа нареди преживеаните членови на популацијата Хереро да бидат затворени во концентрациони логори, како што е Концентрациониот логор на островот Ајкула. Меѓутоа, до овој момент, многу илјади Хереро веќе беа убиени.
Останатите Хереро кои биле затворени во концентрационите логори биле подложени на смртоносни услови (со стапка на смртност од 47-74%), а затворениците трпеле лоша хигиена, малку храна, принудна работа и медицински експерименти.
Во 1905 година, народот Нама на југ, исто така, се крена против германското владеење и ги вклучи колонизаторите во герилска војна во следните две години. Сите припадници на народот Нама што биле фатени од Германците биле егзекутирани или затворани во истите концентрациони логори како народот Хереро, со екстремно високи стапки на смртност.
Севкупно, до крајот на конфликтот на 31 март 1907 година, околу 50.000 – 65.000 Хереро и 10.000 Нама биле убиени од страна на германските владејачки сили.
